بزرگان رشته کاردرمانی | جنبش‌های شکل گرفته در کاردرمانی

همیشه افرادی در جهان وجود دارند که تاثیرات بسیار خوبی را از خود به جای می‌گذارند. در عرصه کاردرمانی نیز بزرگان رشته کاردرمانی، انقلاب‌های تاثیرگذار در سلامت روان و جسم افراد ایجاد کرده‌اند. در زیر به معرفی برخی از این چهره‌های تاثیرگذار می‌پردازیم.

النور کلارک اسلاگل (Eleanor Clarke Slagle)

النور کلارک اسلاگل که به عنوان یکی از بزرگان رشته کاردرمانی و در حقیقت مادر رشته‌ کاردرمانی شناخته می‌شود، با دارا بودن مدرک مددکار اجتماعی در سال ۱۹۱۲ به دانشگاه جانز هاپکینز رفت و مدیریت بخش کاردرمانی را در آنجا آغاز نمود. وی اولین کسی بود که یک مدرسه‌ حرفه‌ای و تخصصی برای کاردرمانی تاسیس کرد و به مدت ۱۵ سال نیز به عنوان منشی AOTA خدمت کرد. همچنین خانم اسلاگل از طریق آموزش عادت، سعی بر آن داشت تا افرادی را که از نظر ذهنی مشکل دارند، در کار‌های نظام‌مند و ساختار یافته شرکت دهد و به نوعی با کمک Occupation به درمان آن‌ها کمک کند.

ویلیام راش دانتون جونیور (William Rush Dunton)

یکی دیگر از بزرگان رشته کاردرمانی دکتر ویلیام راش دانتون، به عنوان پدر رشته‌ کاردرمانی شناخته می‌شود. وی که یک روانپزشک و مربی بود، اولین گزارش حرفه‌ای در کاردرمانی را منتشر کرد و به نوعی این رشته را به صورت علمی مطرح نمود. وی که در دانشکده‌ پزشکی هاروارد تحصیل کرده بود، در طی فعالیت‌های بالینی خود، متوجه‌ این امر شد که Occupation می‌تواند تأثیر شفابخشی روی بیماران روان داشته باشد.

ویلیام راش دانتون اولین کتابچه‌ راهنمای استفاده از Occupation برای بیماران روان را تدوین نمود و برای استفاده در اختیار پرستاران قرار داد. دکتر دانتون مقالات زیادی نیز تحریر نموده است که امروزه در کتاب‌هایی که به عنوان منبعِ درسی کاردرمانی در دانشگاه‌ها تدریس می‌شود، موجود است.

دوروتی دیکس (Dorothea Dix)

بانو دوروتی دیکس به عنوان اولین زنی بود که از دانشکده‌ پزشکی فارغ التحصیل شد. وی ۳۲ بیمارستان روان تأسیس نمود و به عنوان یک اصلاح طلب، در صدد تغییر شرایط وحشتناکی بود که در درمان بیماران روان در آن زمان استفاده می‌شد.

فیلیپ پینل (Philippe Pinel)

فیلیپ پینل از بزرگان رشته کاردرمانی، یک پزشک فرانسوی بود که برای اولین بار، نظریه‌ درمان اخلاقی (Moral Treatment) را ترویج داد. وی اولین بار و با کمک ویلیام توک، اولین پناهگاه را برای بیماران روان تأسیس نمود. در این پناهگاه‌ها، مغازه‌هایی برای فروش صنایع دستی‌ای که توسط بیماران تولید شده بود، مکان‌هایی برای تفریح و باغ‌های سرسبز وجود داشت.

سوزان تریسی (Susan Elizabeth Tracy)

سوزان تریسی بانوی پرستاری بود که به طور فعالی در جنبش‌های کاردرمانی شرکت می‌نمود و به دانشجویان پرستاری، تاکید می‌نمود که تکنیک‌های کاردرمانی را فرا بگیرند و از آن‌ها در روند درمان بیماران استفاده نمایند. به عنوان یکی از بزرگان رشته کاردرمانی، اولین کسی بود که به اهمیت occupation در کاهش تنش‌های عصبی پی برد و به این نتیجه رسید که occupation‌های هدفمند می‌تواند مشکلات را قابل تحمل کند.

آدولف مایر (Adolf Meyer)

آدولف مایر به عنوان اولین رئیس بخش کاردرمانی در بالتیمور مشغول به کار بود. وی معتقد بود که مشکلات روانی، ناشی از فرزندخواندگی، زوال زیستگاه فرد و یا عدم تعادل بین کار و بازی است، ازاین‌رو وی معتقد بود که سرگرم شدن به occupation‌های لذت‌بخش، آموزشی و خلاقانه می‌تواند برای بیماران مفید باشد.

هربرت هال (Herbert James Hall)

دکتر هربرت هال، به عنوان اولین پزشکی بود که بر روی بیماران با مشکلات عصبی تحقیق کرد و در پی آن بود تا تاثیر فعالیت‌های هنری و خلاقانه را بر روی این افراد بسنجد. همچنین وی به عنوان یکی از بزرگان رشته کاردرمانی، به مدت 20 سال رئیس انجمن ملی ترویج کاردرمانی بود.

سوزان جانسون (Susan Cox Johnson)

سوزان جانسون به عنوان یکی از اعضای انجمن ملی ترویج کاردرمانی فعالیت می‌نمود. وی برای اولین بار در کالج معلمان کلمبیا سخنرانی کرد و از مدافعان سرسخت استفاده از صنایع دستی در کاردرمانی، برای هدایت افکار، تقویت بدن و بازیابی اعتماد به نفس بود.

جنبش‌های مهم در کاردرمانی

در طول ادوار مختلف با توجه به شرایط و وضعیت جهانی مانند شیوع انواع بیماری‌ها، جنگ‌های جهانی و ...، کاردرمانی تحت تاثیر جنبش‌های مختلفی قرار گرفت. در ادامه مطلب بزرگان رشته کاردرمانی، به برخی از مهم‌ترین این موارد اشاره می‌کنیم:

• درمان اخلاقی

در دهه‌ 1990، یک رویکرد انسان دوستانه برای درمان بیماران روان شکل گرفت که بر روی کارهای مولد، خلاقانه و تفریحی تمرکز داشت. به عبارت دیگر، این رویکرد با درگیر کردن بیماران روان در فعالیت‌های روزمره، سعی در بهبود آن‌ها داشت.

• فعالیت درمانی (Work Therapy)

فعالیت درمانی در سال 1904 توسط رئیس جمهور روزولت ایجاد گردید. با بهتر شدن شرایط اقتصادی، تولید انبوه به کاهش قیمت‌ها کمک می‌کرد. همه این شرایط دست به دست هم داد تا آموزش در این زمینه جدی‌تر گرفته شود و قوانینی درباره کارکردن کودکان تدوین و تصویب شود. رفته رفته فعالیت درمانی به افراد توانایی انجام یک کار را داد و از این‌رو باعث افزایش اعتماد به نفس آن‌ها شد.

• جنگ جهانی اول

در طول جنگ جهانی اول، تقریبا ۱۲۰۰ پرستار، معلم، هنرمند و صنعتگر مسئول رسیدگی به سربازان مجروح بودند. آنان به کمک هنر و صنایع دستی، شرایط بهبود اولیه را برای مجروحان فراهم می‌نمودند و سعی می‌کردند تا سربازان را از لحاظ روحی حمایت کنند.

در آن زمان، تقاضای زیادی برای آموزش سربازان بیمار و مجروح وجود داشت تا به کمک فعالیت‌های هدفمند بتوانند بهبودی خودشان را به دست بیاورند. جنگ جهانی اول به نوعی کمک کرد تا مردم با خدمات و تاثیرات کاردرمانی بیشتر آشنا شوند.

• انجمن ملی برای ترویج کاردرمانی

انجمن ملی ترویج کاردرمانی، در 17 مارس 1917، زمانی که پنج نفر در کلیفتون اسپرینگز نیویورک گرد هم آمدند تاسیس شد. این انجمن، در واقع برآیندی از علم پزشکی، درمان اخلاقی و تولید صنایع دستی و هنری بود. در این انجمن بود که اولین تعریف از occupational therapy شکل گرفت. این تعریف بدین صورت است:

" کاردرمانی می‌تواند به عنوان یک فعالیت ذهنی یا فیزیکی تعریف شود که به طور مشخص در جهت بهبودی از یک بیماری یا آسیب تجویز می‌شود (دکتر پترسون)."

• انجمن کاردرمانی آمریکا (AOTA)

AOTA در ۱۷ مارس ۱۹۱۷ به عنوان انجمن ملی ترویج کاردرمانی تأسیس شد. سپس در سال ۱۹۲۳ به انجمن کاردرمانی آمریکا (American occupational therapy association) تغییر نام یافت. AOTA یک سازمان غیر انتفاعی است که به گسترش و اصلاح دانش کاردرمانی می‌پردازد. این سازمان از طریق کمک‌های مالی و بورسیه، به تحقیقات در زمینه‌ کاردرمانی کمک می‌کند و از این طریق باعث گسترش علم در این زمینه می‌شود.

• رکود بزرگ

رکود بزرگ از سال 1929 تا سال 1939 در آمریکا شکل گرفت. در این اوان، بازار سهام سقوط کرد و یک توزیع نابرابر از ثروت در آمریکا شکل گرفت. در پی این رکود، بسیاری از مردم شغلشان را از دست دادند و در پی آن به اضطراب و افسردگی مبتلا شدند.

هزاران نفر به سوء تغذیه مبتلا شدند، چون غذای کافی برای افراد وجود نداشت. در این هنگام صلیب سرخ از کاردرمانگران خواست تا به کهنه سربازان باقی مانده از جنگ جهانی اول کمک کنند تا با زندگی غیر نظامی سازگار شوند.

• جنگ جهانی دوم

جنگ جهانی دوم در بین سال‌های 1939 تا 1945 شکل گرفت. آمریکا در سال 1941 وارد این جنگ جهانی شد. در زمان جنگ، بانوان بیشتر مشغول کار شدند و خدمات کاردرمانی نیز رشد و توسعه‌ بیشتری یافت. بیمارستان‌های نظامی بیش از پیش به خدمات کاردرمانی احتیاج یافتند به طوری که در سال 1945 چیزی حدود 3224 کاردرمانگر وجود داشت. در این زمان، چیزی حدود پنج میلیون فرد مجروح وجود داشت که بیشتر نیاز به توانبخشی جسمی داشتند تا توانبخشی ذهنی.

• قانون توانبخشی حرفه ای سال 1943

به موجب این قانون، کاردرمانی می‌توانست به ازای ارائه‌ خدمات کاردرمانی پول دریافت کند. جنگ جهانی دوم و جنبش توانبخشی، به نوعی به شناساندن این رشته و تاثیر آن کمک بسیار زیادی کردند.

• قانون توانبخشی 1973

قانون توانبخشی 1973، اولین قانونی بود که تبعیض علیه افراد دارای معلولیت را ممنوع کرد. به موجب این قانون افراد با ناتوانی جسمی یا ذهنی حق دارند که مستقل زندگی کنند، حق انتخاب داشته باشند، شغلی را انتخاب کنند، از تعیین سرنوشت خود لذت ببرند و با فرصت‌های برابر در جامعه، بتوانند نقش‌های خودشان را ایفا کنند.

در واقع کاردرمانی بخشی از برنامه توانبخشی جامعه است. این برنامه برای تسهیل پیشرفت خدمات توانبخشی حرفه‌ای به افراد معلول طراحی شده است.

همانطور که در ابتدای این مقاله گفته شد، همیشه بهترین افراد در جهان وجود دارند که تاثیرات بسیار خوبی را از خود به جای می‌گذارند. چه برای نسل خود و چه برای آیندگان. در عرصه کاردرمانی نیز این قاعده مستننی نیست و شاهد چهره‌های تاثیرگذاری در طول تاریخ کاردرمانی بوده‌‎ایم که در مطلب بالا به آن اشاره شد. چنانچه شما نیز این دسته از بزرگان رشته کاردرمانی را می‌شناسید برای ما کامنت کنید.